This is the second post about stories that always make me cry. This one is called “The Death of Captain Waskow”. Even opening the book to look up the story causes a wave of emotion in my body.
It is written by Ernie Pyle, a war correspondent with the American infantry in Italy in 1944. He shared the lives of the soldiers on the ground, just behind the frontlines. I recommend you to first read the story (below) and then read my comments. The Dutch translation follows the English original.
The story is written economically . The writer needs few and simple words to conjure up images, for example of the dead bodies bobbing up and down on the back of the mules coming down the mountain.
The men in the story express their emotions in a very restrained way: through small gestures, simple words, the sound of a voice. The writer only describes what he can see and hear. Maybe because we have to imagine ourselves what the men are feeling the emotions this story evoke are so strong. For example when one of the men squats down and holds the hand of the captain for five minutes, looking intently into the dead face, uttering no sound. You imagine he is trying to etch into his mind the face of the dead man, in order to not forget, and that he is talking to him in his mind, thanking him maybe and remembering all the joys and losses they experienced together. Reading this I feel the hopelessness in the face of fate, the irreversibility of death, a one-way door forever closing. Because you have to imagine all this yourself the emotion hits so deep.
I love this story so much that I translated it into Dutch in order to get even more close to it.
The Death of Captain Waskow
AT THE FRONT LINES IN ITALY, January 10, 1944 – In this war I have known a lot of officers who were loved and respected by the soldiers under them. But never have I crossed the trail of any man as beloved as Capt. Henry T. Waskow of Belton, Texas.
Capt. Waskow was a company commander in the 36th Division. He had led his company since long before it left the States. He was very young, only in his middle twenties, but he carried in him a sincerity and gentleness that made people want to be guided by him.
"After my own father, he came next," a sergeant told me.
"He always looked after us," a soldier said. "He’d go to bat for us every time."
"I’ve never knowed him to do anything unfair," another one said.
I was at the foot of the mule trail the night they brought Capt. Waskow’s body down. The moon was nearly full at the time, and you could see far up the trail, and even part way across the valley below. Soldiers made shadows in the moonlight as they walked.
Dead men had been coming down the mountain all evening, lashed onto the backs of mules. They came lying belly-down across the wooden pack-saddles, their heads hanging down on the left side of the mule, their stiffened legs sticking out awkwardly from the other side, bobbing up and down as the mule walked.
The Italian mule-skinners were afraid to walk beside dead men, so Americans had to lead the mules down that night. Even the Americans were reluctant to unlash and lift off the bodies at the bottom, so an officer had to do it himself, and ask others to help.
The first one came early in the morning. They slid him down from the mule and stood him on his feet for a moment, while they got a new grip. In the half light he might have been merely a sick man standing there, leaning on the others. Then they laid him on the ground in the shadow of the low stone wall alongside the road.
I don’t know who that first one was. You feel small in the presence of dead men, and ashamed at being alive, and you don’t ask silly questions.
We left him there beside the road, that first one, and we all went back into the cowshed and sat on water cans or lay on the straw, waiting for the next batch of mules.
Somebody said the dead soldier had been dead for four days, and then nobody said anything more about it. We talked soldier talk for an hour or more. The dead man lay all alone outside in the shadow of the low stone wall.
Then a soldier came into the cowshed and said there were some more bodies outside. We went out into the road. Four mules stood there, in the moonlight, in the road where the trail came down off the mountain. The soldiers who led them stood there waiting. "This one is Captain Waskow," one of them said quietly.
Two men unlashed his body from the mule and lifted it off and laid it in the shadow beside the low stone wall. Other men took the other bodies off. Finally there were five lying end to end in a long row, alongside the road. You don’t cover up dead men in the combat zone. They just lie there in the shadows until somebody else comes after them.
The unburdened mules moved off to their olive orchard. The men in the road seemed reluctant to leave. They stood around, and gradually one by one I could sense them moving close to Capt. Waskow’s body. Not so much to look, I think, as to say something in finality to him, and to themselves. I stood close by and I could hear.
One soldier came and looked down, and he said out loud, "God damn it." That’s all he said, and then he walked away. Another one came. He said, "God damn it to hell anyway." He looked down for a few last moments, and then he turned and left.
Another man came; I think he was an officer. It was hard to tell officers from men in the half light, for all were bearded and grimy dirty. The man looked down into the dead captain’s face, and then he spoke directly to him, as though he were alive. He said: "I’m sorry, old man."
Then a soldier came and stood beside the officer, and bent over, and he too spoke to his dead captain, not in a whisper but awfully tenderly, and he said:
"I sure am sorry, sir."
Then the first man squatted down, and he reached down and took the dead hand, and he sat there for a full five minutes, holding the dead hand in his own and looking intently into the dead face, and he never uttered a sound all the time he sat there.
And finally he put the hand down, and then reached up and gently straightened the points of the captain’s shirt collar, and then he sort of rearranged the tattered edges of his uniform around the wound. And then he got up and walked away down the road in the moonlight, all alone.
After that the rest of us went back into the cowshed, leaving the five dead men lying in a line, end to end, in the shadow of the low stone wall. We lay down on the straw in the cowshed, and pretty soon we were all asleep.
De dood van kapitein Waskow
Aan het front in Italië, 10 januari 1944
In deze oorlog heb ik veel officiers gekend die geliefd waren en gerespecteerd werden door de soldaten die onder dienden. Maar nooit heb ik het pad gekruist van enig man zo geliefd als kapitein Henry T. Waskow uit Belton, Texas.
Kapitein Waskow was een commandant van een compagnie van de 36e divisie. Hij leidde zijn compagnie al lang voor ze uit de Verenigde Staten was vertrokken. Hij was heel jong, nog maar midden twintig, maar hij had een oprechtheid en een zachtmoedigheid over zich die maakten dat mensen door hem geleid wilden worden.
“Hij was de belangrijkste man in m’n leven, na mijn vader”, vertelde een sergeant me.
“Hij zorgde altijd voor ons”, zei een soldaat. ”Hij sprong altijd voor ons in de bres”.
“Ik heb nooit niet meegemaakt dat hij iets deed wat niet fair was”, zei een andere.
De nacht dat ze het lichaam van de kapitein naar beneden brachten stond ik aan de voet van het muilezelpaadje.
Het was op dat moment bijna volle maan, en je kon het paadje ver opkijken, en zelfs gedeeltelijk de overkant van de vallei beneden zien.
In het maanlicht wierpen de soldaten schaduwen terwijl ze afdaalden. Dode mannen waren de hele avond van de berg af gekomen, op de ruggen van muildieren gebonden. Ze kwamen op hun buik naar beneden over de houten pakzadels liggend, met hun hoofden naar beneden hangend aan de linkerkant van het muildier, hun verstijfde benen onhandig aan de andere kant uitstekend, op en neer wiegend op de rug van het lopende muildier.
De Italiaanse muildier-drijvers vonden het eng naast dode lichamen te lopen, dus die nacht moesten Amerikanen de muildieren naar beneden leiden. Beneden aangekomen waren zelfs de Amerikanen terughoudend om de lichamen los te maken en op te tillen, dus een officier moest het zelf doen en anderen hulp vragen.
De eerste kwam laat in de nacht aan. Ze lieten hem van het muildier afglijden, en lieten hem even op zijn benen staan, om weer grip te krijgen. In het halve donker had hij makkelijk een zieke kunnen zijn die daar stond, leunend op de anderen. Toen legden ze hem op de grond, in de schaduw van het lage stenen muurtje dat langs het weggetje liep.
Ik weet niet wie die eerste was. Je voelt je klein in de aanwezigheid van de doden, en je schaamt je om levend te zijn, en je stelt geen onnozele vragen.
We lieten hem daar achter aan de kant van de weg, die eerste, en we gingen allemaal de koeienstal weer binnen, en gingen op jerry-cans zitten, of in het stro liggen, wachtend op de volgende partij muildieren.
Iemand zei dat de dode soldaat al vier dagen dood was, en daarna zei niemand er meer iets over. We praatten een uurtje of zoiets, zoals soldaten praten. De dode man lag buiten, in de schaduw van het lage stenen muurtje, helemaal alleen.
Toen kwam er een soldaat de koeienstal binnen en zei dat er buiten nog meer lichamen waren. We gingen naar buiten, het weggetje op. Daar stonden in het maanlicht vier muildieren, op het weggetje waar het pad van de berg naar beneden kwam. De soldaten die hen hadden begeleid stonden daar, wachtend. Stil zei één van hen:”Deze is kapitein Waskow”. Twee mannen maakten zijn lichaam los van het muildier en tilden het eraf en legden het in de schaduw, naast het lage stenen muurtje. Andere mannen tilden de andere lichamen eraf. Uiteindelijk lagen er vijf, in een rij langs het weggetje. Je legt niks over de doden heen, niet aan het front. Ze liggen daar gewoon in de schaduw, tot iemand anders ze komt ophalen.
De muildieren liepen naar hun olijfgaard, bevrijd van hun last. De mannen op het weggetje leken te dralen. Ze stonden daar maar, en ik kon voelen dat ze zich één voor één dichter naar het lichaam van kapitein Waskow bewogen. Niet zozeer om te kijken, denk ik, maar om iets tegen hem te zeggen, en tegen zichzelf, op deze laatste momenten. Ik stond er vlakbij en kon het horen.
Een soldaat kwam en keek naar beneden en zei keihard:”Verdomme!” Dat was alles wat hij zei, en toen liep hij weg. Een andere kwam. Hij zei:”Godverdomme!” Hij keek nog een paar laatste momenten naar beneden, en toen keerde hij zich om en vertrok.
Een andere man kwam; een officier denk ik. Officiers waren moeilijk van de mannen te onderscheiden in het halve donker, allemaal hadden ze een baard en waren groezelig en vies. De man keek naar beneden, recht in het gezicht van de dode kapitein, en sprak hem toen direct aan, alsof hij nog leefde. Hij zei:”Het spijt me, kerel”.
Toen kwam er een soldaat en ging naast de officier staan en boog naar beneden en ook hij sprak tot zijn dode kapitein, niet fluisterend maar met een verschrikkelijke tederheid:”Het spijt me echt, meneer.”
Toen ging de eerste man op zijn hurken zitten, en reikte naar beneden en pakte de dode hand, en zat daar zeker vijf minuten, de dode hand in zijn eigen hand vasthoudend, aandachtig, recht in het dode gezicht kijkend, en de hele tijd dat hij daar zat zei hij niets.
En uiteindelijk legde hij de hand neer, reikte naar boven, en trok toen voorzichtig de punten van de kraag van het overhemd van de kapitein recht, en schikte toen zo’n beetje de gehavende randen van het uniform rond de wond. En toen stond hij op, en liep weg in het maanlicht het weggetje af, helemaal alleen.
Daarna keerde de rest van ons terug naar de koeienstal, en lieten de vijf mannen achter, liggend in een rij, in de schaduw van het lage stenen muurtje. We gingen op het stro van de koeienstal liggen, en al gauw sliepen we allemaal.